Rapley-watte?

Ik ben nogal een grote fan van facebookgroepjes. Mijn vrouw draait al met haar ogen als ze me naar m'n gsm ziet grijpen. "Weer iets checken op één van je groepjes, zeker?".
Maar ik vind het fijn én ik leer er een hele hoop uit.

Eten à la Rapley

Zo leerde ik bijvoorbeeld dat baby's niet per se gepureerd hoeven te eten. Je kan ook stukjes geven, in onze contreien beter bekend als de Rapley-methode. Mevrouw Rapley schreef een boek waarin ze de beschrijft hoe je kinderen kan voeden door ze vuistgrote stukjes aan te bieden. Niet gepureerd dus.
Tot zes maanden krijgt een kindje uitsluitend melk (uiteraard met een voorkeur voor borstvoeding, maar ook met kunstvoeding wacht je beter tot die leeftijd omdat de darmpjes niet klaar zijn voor iets anders. Hier vind je daar een mooie uitleg over). Daarna bied je 2 à 3 keer per dag een stukje fruit/groente/iets anders aan.

Waarom?

Tot 1 jaar is bijvoeding wat zijn naam zegt: BIJ-voeding. Melk blijft nog steeds de hoofdvoeding en je baby haalt er alle voedingsstoffen uit die hij/zij nodig heeft. Met gepureerd eten is de kans op overvoeden veel groter, waardoor de baby enerzijds minder melkvoedingen gaat vragen en anderzijds zich gaat overeten, waardoor het maagje uitgerokken wordt (en dan brengt dan weer risico op diabetes en dergelijke met zich mee).
Onderzoek wijst uit dat kindjes die stukjes aangeboden kregen met meer plezier en zelfstandiger aten dan met-de-lepel-gevoerde-kindjes (wat uiteraard niet betekent dat elk Rapley-kindje goed eet en elk gepureerd-kindje [dat klinkt wel erg fout] slecht. Zo werkt wetenschappelijk onderzoek niet). Bovendien gebeurt dit hele proces op maat van je baby. De ene smult meteen en gooit niets op de grond, bij de andere belandt het middageten nog een paar maanden steevast tegen de muren.

En dat is voor ons eigenlijk de doorslaggevende factor. Meegaan in het ritme van onze baby is voor ons erg belangrijk. En wij vinden eten erg leuk, dat willen we meegeven aan onze dochter. Volgens mij zijn we daar ook wel in geslaagd. Oordeel zelf maar ;).

P.S.: Wie meer info wil over deze methode kan terecht bij het boek van Gill Rapley zelf Baby-led weaning. Een Nederlandstalige versie van het boek werd gemaakt door Stefan Kleintjes. In zijn Eten voor de kleintjes beschrijft hij dezelfde methode als mevrouw Rapley, maar waar zij er van uit gaat dat de baby meteen met de pot mee eet, heeft hij een schema opgesteld met welke voedingswaren op welk moment geïntroduceerd kunnen worden.

Zo'n tomaatje, da's toch ook niet slecht!

Eerst aardbei, dan een stukje brood

Mmm, mijn eerste banaantje

Je eigen kledinglabels maken

Uiteraard hoort bij een eigen lijn een eigen label. Zo'n fancy rechthoekje in de zijnaad. Ja, als ik iets in mijn hoofd heb dan moet het dat worden.

Labels laten maken

Ik ging dus op zoek naar een website waar je zulke labeltjes kon laten maken. De labeltjes van Cotton Trends waren de eerste optie. Maar bij die van Nominette kon je er een eigen slogan bij laten drukken. En van die wasvoorschriften. Dat oogt wel behoorlijk professioneel, toch? Maar allebei niet goedkoop.

Toen liet Vrouwlief vallen dat ze ooit iets had gelezen bij de welbekende Madame Zsazsa over je eigen labels maken. Op onderzoek gingen we dus uit en zowaar, het was waar! Hier vind je een uitgebreide beschrijving.

Onze eigen labels drukken

Zo gezegd, zo gedaan. Onze printer is kapot, dus vroegen we braaf toestemming aan de schoonoudjes om die van hen te gebruiken. Om iets te printen. Dat we er stof in gingen steken, verzwegen we wijselijk (ik had ook enige overredingskracht nodig om het Lief ervan te overtuigen, nadat ze besefte dat we katoen in de printer zouden steken en niet de letters met één of ander productje - mod podge bijvoorbeeld - gingen overzetten van papier naar stof).

De Baby werd neergepoot op het tapijt (vandaag voor de zekerheid niet luierloos) met een speelgoedje in haar handen en wij gingen aan de slag. Ik had op voorhand de labeltjes ontworpen in Word en liet eerst een proefversie uit de printer rollen om te weten hoe we het stof/blad er in moesten leggen. Geslaagd? Oké!

Vrouwlief kniptje een stuk wit katoen uit op A4-formaat en lijmde er een gewoon blad aan vast. Hupsakee, in de printer en heeeeel traag (op beste kwaliteit gaat dat dus echt niet vooruit) kwam het er terug uit. Ik moet zeggen dat ik 'm toch even kneep, maar wonder boven wonder, het is gelukt!
Even laten drogen (zeker een kwartier, de volgende lading staken we te snel in bad. Foetsie, alle inkt weg) en dan in een badje van azijn. Daarna droogstrijken onder een bakpapiertje en klaar is kees!

Uitknippen, de zijkantjes naar binnen vouwen en toeflappen. Dan nog even onder de naaimachine en we hebben labeltjes om in onze knutsels te hangen!

Een geboorte!

Jaja, zoals aangekondigd in het vorige bericht, hebben we een grote stap gezet: ons eigen bedrijfje werd geboren.

Et voila, Dots & Mint dus (of Dotsnmint, een ampersand dat geldt niet als webadres. En geef toe, het staat koewl).

Een proces van jaren

Al jarenlang zijn we bezig over dat bedrijfje. Eerst als een wild plan. Iets voor later. Studeren enzo stond nog in de weg. Later werd het concreter en passeerden verschillende opties de revue: een soepbedrijfje, meubeltjes opknappen/pimpen, juwelen maken.
Ach, blijkbaar hadden we de geboorte van onze dochter nodig om echt in gang te schieten. Vorige week opperden we de mogelijkheid van baby/kinderspulletjes en kijk, intussen zijn de eerste stappen al gezet.

Wat is de bedoeling?

In de eerste plaats is het een creatieve uitlaatklep. Maar wat zou het heerlijk zijn als het ook een beetje centjes zou opbrengen zodat we minder (uit huis) hoeven te werken.
Enfin, we zullen zien hoe het loopt ;). Wij alvast niet te hard van stapel (of dat proberen we toch).

En de toekomst?

Amper begonnen zijn we en we denken al grootschalig. Haha, nee geen internationaal bedrijf, maar het is (nog een andere) droom van ons om samen te werken met een ngo/organisatie in het buitenland, daar te produceren om op die manier iets te betekenen voor de lokale gemeenschap. Zoals wat Ellen doet van LN Knits/Beanies.
Maar voorlopig zullen we onze eigen producten maken. Handmade by K & B ;).

Over alles tegelijk willen en niet kunnen kiezen

Weet je, soms willen we alles tegelijk. 
Nee, dat moet zijn: we willen altijd alles tegelijk. Met die altijd in het vet en onderstreept. Ik kan u vertellen, dat is behoorlijk [zeer] vermoeiend.

Op dit moment hangende: 

- Studeren: Vroedkunde, met als doel om samen onze zelfstandige vroedvrouwenpraktijk te hebben, baby'tjes op de wereld te zetten en aan borstvoedingsbegeleiding te doen (ach, nog een jaartje meer voor lactatiekundige, wat maakt het uit!)        Ingeschreven voor drie vakken, nu die examens nog

- Bouwen: ahja, want we willen eindelijk ons huis van stro en leem. En in de yurt wonen, dan kunnen we dat ook doorstrepen op de checklist.           In de laatste fase van het ontwerpen

- 4 kinders krijgen: jup, we willen een groot gezin. Bij vrouwlief begonnen de kriebels voor nummertje twee ongeveer drie weken na de geboorte van nummertje één. Inmiddels is ze zes maanden en krijg ik ook last van jeuk. Maar voorlopig is het hoofd (en de natuur) het daar nog niet mee eens           Nummertje één, check

-  Veel tijd spenderen met die kinders: dus maximum halftijds werken en liefst nog minder. Enfin, toch uit huis. Het leven in de yurt en de grote moestuin die we willen, moeten ons toen terugvallen op de kleine genoegens in het leven zodat we met minder meer kunnen leven. Dat is de theorie.                     Voorlopig gaat dit nog heel vlot, zo met dat ouderschapsverlof.

- Een lange, verre reis maken: met nummertje één of misschien met nummertje één en nummertje twee. Liefst naar Nieuw-Zeeland of Australië. En dan toch wel een maand of twee - drie. Minimum.      Droomdroomdroom


- Een B&B openen: oorspronkelijk altijd bedoeld voor het buitenland. Al een aantal keer op het punt te staan om te emigreren, maar nu plots ingeruild voor twee kamers in ons nieuwe huis. Kamers verhuren gaat natuurlijk ook in ons Belgenlandje. Een bron van inkomsten, ervaring opdoen én ons huis wordt meer waard. Win-win, toch?             Ze staan op het bouwplan, dus het komt er echt!

- Ons eigen bedrijfje oprichten: altijd samen zijn en creatieve dingen doen. Ja, het is ook onze droomjob.     Meer info in het volgende bericht

En dan heb ik het nog niet gehad over de aanleg en het onderhoud van de moestuin en bijbehorende 2780m² grote tuin, de twee honden die hun dagelijkse wandeling nodig hebben, de drie katten die verzorgd moeten worden (ok, meer dan een bakje eten en drinken en een stevige kroelbeurt op tijd en stond hebben zij niet nodig), vriendschappen en familierelaties onderhouden, bloggen en tijd hebben voor elkaar.

Iemand een off-knopje voor mijn hoofd? 

't Is omheind!

In stukjes en beetjes geraakte de bouwgrond afgesloten. Vóór de bevalling spendeerden we al menig uurtje aan het plaatsen van houten schermen, die allemaal terug tegen de vlakte gingen tijdens een stevige winterstorm.
Na een paar maanden in onze babybubbel, was het begin maart tijd om werk te maken van die afscheiding, zodat we de Witte en de Bruine niet meer aan een boom hoeven te binden om te voorkomen dat ze overal behalve in onze tuin rondlopen (je zou toch denken dat bijna 3000m2 genoeg is voor die twee, mooi niet dus).
Turend naar het einde van die 122 meter tuin en de herinnering aan het sleuren en trekken aan de voorheen al geplaatste kastanjehekjes (10 meter! Hoera) nog levendig in gedachten, nemen we de wijze beslissing deze job uit te besteden. Best. Decision. Ever. Op een dagje was het geflikt.
En zo konden we op één van de zonnige vroege voorjaarsdagen, genieten van onze tuin-to-be. En de gracht leegmaken. Dat moest ook gebeuren.

Oh, en het heeft welgeteld een half uur geduurd voor de Witte doorhad hoe ze in de tuin van de buurman kon geraken. Want het gras is altijd groener, zeker?

En Norah? Die vond alles prima zolang ze maar aan de borst mocht.

Bzc en babylegs

Geprikkeld  was ik toen ik voor het eerst over babyzindelijkheidscommunicatie (bzc) hoorde. Ik ben altijd nogal te vinden voor de "speciale" toestanden en dat is als het op baby's aankomt duidelijk niet anders. Ik zie mijn ouders al met hun ogen draaien nog voor ik het nieuwe plan uit de doeken heb gedaan. Gelukkig heb ik een vrouw die niet vies is van wat gekkigheid en (soms mits wat porren) al te graag meegaat in m'n wilde plannen.
Maar bzc dus. Via een welbekend sociale netwerk had ik de bzc avonturen van kennissen met hun dochtertje gevolgd. Doel is meer en beter communiceren, dus ik dacht: "ok, we geven het een kans" en ik kocht het boek 'je baby op het potje'. Tijdens die lange maanden zwangerschap las ik het door en dacht "vanaf dag 1 op het potje, piece of cake".
Het Lief dacht daar echter anders over (zo'n baby in huis brengt al veranderingen genoeg met zich mee, laat ons eerst even wennen) en gelijk had ze. Baby kwam en weg was het idee van bzc. Eerst even intens genieten van elkaar.
Na 9 weken waren we er klaar voor. Op een impulsief moment besloot ik om haar op vaste momenten boven de gootsteen te houden (want dat werkt hier het best) en al meteen werden er tal van plasjes gevangen. We zijn nu anderhalve week verder en ik kan zeggen dat het supergoed gaat. Natuurlijk zijn er nog wat plasjes in de (wasbare, uiteraard) luier, maar daar gaat het ook niet om. Het is heerlijk om te zien hoe Norah aangeeft dat ze naar het toilet moet en nog beter als we dat (op tijd) doorhebben.
Intensief is het wel, luiers werden natuurlijk niet voor niets uitgevonden, maar wat een beloning is het als ze rustig hangend op onze arm een kakje kan doen in plaats van de explosie inclusief volhangen als het in de luier is.

De bouwgrond

Al jaren hebben we de wildste plannen. Verhuizen naar Costa Rica. Hmm, toch wat te ver van de familie. Frankrijk dan en daar iets ecologisch bouwen - jaaaa, strak plan! Om dan te beseffen dat we niet echt iets met Frankrijk hebben. Uiteindelijk zoeken we het dan maar dichter bij huis en gaan we op zoek naar een goedkope en ruime plek in een groene omgeving.
Ta-daaa, de Vlaamse Ardennen blijken een hit. Een groene long, redelijk wat heuvels en binnen budget (lees: spotgoedkoop als je het vergelijkt met de prijzen in de buurt van Antwerpen).
De catch? We moeten verhuizen naar de andere kant van 't land. Maar hé, wat is nu een uurtje verder weg wonen als we bijna naar de andere kant van de wereld waren getrokken?

De feiten? 22 breed op 122 lang, zo'n 2800m2 in totaal dus. Noordoost georiënteerd. Niet perfect dus, maar we kunnen niet alles hebben. En heel licht afhellend (zo licht dat ik het niet zie, maar het Lief blijft bij hoog en bij laag volhouden dat het zo is en zij heeft altijd gelijk).